Διονύσης Θ. Γ. Κατερέλος  Δρ Διπλ. Μηχανολόγος Μηχανικός Αναπληρωτής Καθηγητής Ιονίου Πανεπιστημίου.

Την ώρα που γράφεται το παρόν, το ζήτημα έχει πλέον λήξει.

Στην ιδιοκτησία της Μονής Κηπουραίων έχουν εγκατασταθεί οι τρεις ανεμογεννήτριες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος.

Κι εγώ κοιτώντας στα μάτια, μέσα από τα μάτια της κόρης μου, τα Ληξουριωτόπουλα που θα ’ρθουν και θα πάρουν τη θέση μας, γράφω, έτσι για την ιστορία!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τόπος, που άλλοι τον λένε ευλογημένο.

Όμως ήρθανε, όπως πάντα, καιροί δίσεχτοι κι οι άνθρωποι φανήκανε λίγοι και δεν υπήρχε κανένας ν’ ακούσει τη φωνή του τόπου. Τότε, οι ισχυροί πήραν τον τόπο και τον βίασαν, τον βίασαν μέχρι τα όριά του.

Κι ήρθαν κι οι σεισμοί, μόνιμοι συνταξιδιώτες του τόπου, να πάρουν το μερτικό τους. Και το πήραν κι αυτοί. Και μετά…

Οι ισχυροί, αναίσχυντοι και στιγμιαίοι αλλά πάντα δυνατοί στο να κάνουν το κακό, είπαν να «εφαρμόσουν» το Κράτος και τη Βία τους και να καρφώσουν πάλι στον Καύκασό του τον τόπο. Και τον κάρφωσαν, με τρία καρφιά, τρία θεόρατα καρφιά, στην καρδιά του, στο Άγιον Όρος του, στο δικό του Περιβόλι της Παναγιάς.

Τρεις σταυροί για να τον καρφώσουν… Όχι όμως σταυροί με τις αντένες οριζόντιες, για ν’ αγκαλιάσει ο Σταυρωμένος τους ανθρώπους. Άλλοι σταυροί… που οι αντένες τους είναι τρεις και γυρίζουν με τον αέρα. Για να φέρουν, υποτίθεται, καλό στους ανθρώπους και, στην πράξη, χρήμα στην τσέπη των ισχυρών. Και οι ισχυροί να δείξουν πάλι στον τόπο ποιος έχει το πάνω χέρι. Και να μεταλλάξουν την ευλογία σε κατάρα. Κι αν κάτι στραβώσει και βρεθεί δικαιοσύνη ή κάποιας μορφής «δικαιοσύνη», αυτή να αγοραστεί με μια απλή αποζημίωση… Ένα ψίχουλο… Ένα καθρεφτάκι στους ιθαγενείς για να βλέπουν μέσα του την αδυναμία τους

απέναντι στο «δωρητή». Και να μην αντιδρούν ούτε στις διεφθαρμένες εξουσίες, ούτε στους ισχυρούς καταπατητές της ρίζας τους, της ταυτότητάς τους, των ιδανικών τους και

των αξιών τους. Ένα περίεργο θεατρικό έργο παίχτηκε στις δυτικές εσχατιές της Ελλάδας.

Ένα Κράτος-υπερασπιστής, κατά το Σύνταγμά του, της ατομικής ιδιοκτησίας, καταπάτησε μια ιδιωτική έκταση και την έκανε, με μια γραμμή και μια σφραγίδα, δική του. Ένας άλλος ιδιώτης ζήτησε από το Κράτος-καταπατητή τη χρήση

της ιδιοκτησίας για τα δικά του συμφέροντα και το πέτυχε.

Ο ιδιοκτήτης δεν διεκδίκησε, παρά πολύ αργά για τα Κρατικά-«καταπατητικά» δεδομένα, την ιδιοκτησία του.

Πρώτο μεγάλο γιατί! Κι όταν το ’κανε, το Κράτος-καταπατητής με μια άλλη εξουσία του, που και καλά προασπίζεται το δίκαιο, το Νόμο και το Σύνταγμα, αναγνώρισε μεν την νόμιμη ιδιοκτησία, αλλά ως άλλος Πόντιος Πιλάτος ένιψε τας χείρας και αποδέχθηκε την παραχώρηση από τον καταπατητή στον ιδιώτη! Κι έτσι ο ιδιώτης, σε αγαστή συνεργασία με το Κράτος-καταπατητή και υπό τις ευλογίες της δικαιοσύνης, συνέχισε και ολοκλήρωσε το έργο του.

Κι όλα αυτά ενώ ο λαός του τόπου ωρυόταν για το άδικο και την καταπάτηση. Καμιά σημασία! Από καμιά εξουσία! Κι όλα αυτά, όταν το ίδιο Κράτος-καταπατητής για πάνω από πέντε χρόνια δεν είχε το ηθικό ανάστημα και τη στοιχειώδη ευθιξία να σταθεί, ως όφειλε, συμπαραστάτης των αδύναμων σεισμόπληκτων κατοίκων του ίδιου τόπου.

Έ, λοιπόν όχι! Στον τόπο αυτόν που γέννησε τις θεμελιώδεις αξίες της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, δεν μπορεί να κάνει κουμάντο καμία εξουσία που δεν συμμερίζεται τις αξίες αυτές! Δεν μπορεί να κάνει κουμάντο κανένας όμιλος εμπόρων- επιχειρηματιών. «Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι… Τούτη η γη δεν πουλιέται, δεν της γίνεστε φίλοι.

Η Πατρίδα είναι μάνα, έχει μνήμη, θυμάται απ’ τον άγιό της κόρφο ποια βυζάξανε χείλη». Κι αν το Κράτος κι ο επιχειρηματίας σήμερα είναι πρωταγωνιστές και νικητές, η οργή του τόπου θα ξεχειλίσει αύριο…Ο ίδιος ο τόπος θα αντιμετωπίσει τους βιαστές του, με τον τρόπο που ξέρει, όπως κάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Κι ας πάμε στην ιστορία.

Ο συγκεκριμένος χώρος στα Κηπούρια επιλέχθηκε διότι παρέχει το μεγαλύτερο αιολικό δυναμικό σε όλο το Ιόνιο πέλαγος.

Έτσι, παραβλέφθηκαν σημαντικές παράμετροι, όπως το φυσικό κάλλος, η πολιτισμική κληρονομιά, η θρησκευτικότητα, ιερότητα και ιστορικότητα του χώρου, η αρχαιολογική αξία, αλλά και οι παμπάλαιες οικονομικές δραστηριότητες που ασκούνται στην περιοχή. Κυρίως, όμως, παραβλέφθηκε το γεγονός ότι η περιοχή είναι ΙΔΙΩΤΙΚΗ. Για τα περισσότερα από τα παραπάνω δόθηκαν σχετικές

άδειες, ίσως χωρίς ιδιαίτερη μελέτη, από τις οικείες υπηρεσίες (Εφορείες Αρχαιοτήτων,

Σπηλαιολογίας κ.λπ.).

Το τελευταίο ζήτημα «λύθηκε» με αυθαίρετο τρόπο μέσω αδείας της Δ/νσης Δασών της Κεφαλονιάς, με την οποία χαρακτηρίζεται ο τόπος ως «δημόσια δασική έκταση».

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με ζητήματα αισθητικής, αλλά και την πιθανότητα η εγκατάσταση των ανεμογεννητριών να επηρεάσει το περιβάλλον, οδήγησαν τους περιοίκους σε σειρά κινητοποιήσεων και δράσεων εναντίον αυτής της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν ένα προς ένα τα πραγματικά ή πιθανά προβλήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Όμως,για την αποφυγή αντίστοιχων καταστάσεων, καλό θα είναι οι αρμόδιες υπηρεσίες, καθώς και το ειδικό επιστημονικό δυναμικό, να αποφανθούν τεκμηριωμένα.

Παραδείγματος χάριν, τί επιπτώσεις έχει η εγκατάσταση αιολικών πάρκων στους δρόμους των αποδημητικών πτηνών, στο περιβάλλον του νησιού, αλλά και στα γύρω οικοσυστήματα; Υπάρχει σχετική μελέτη; Άλλο παράδειγμα είναι το ζήτημα των χαμηλόσυχνων ήχων και των υπόηχων που εκπέμπουν οι ανεμογεννήτριες. Πόσο επηρεάζουν τους περιοίκους, τους επισκέπτες μιας περιοχής, αλλά και την εκεί

ενταγμένη κτηνοτροφική δραστηριότητα; Είναι γνωστό ότι η έκθεση τόσο σε υπόηχους όσο και σε χαμηλόσυχνους ήχους προκαλεί προβλήματα και στους ανθρώπους και στα ζώα.

Για όλα τα παραπάνω απαιτείται μια απάντηση.

Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα που προκύπτει αφορά την αυθαιρεσία. Την αυθαιρεσία των δημοσίων υπηρεσιών, οι οποίες με αδιαφανή και μη εμπεριστατωμένο τρόπο

χαρακτηρίζουν μια περιοχή (α) ως δασική και (β) ως δημόσια. Η συγκεκριμένη έκταση είναι παγκοίνως γνωστό ότι τουλάχιστον κατά τα τελευταία τετρακόσια (400) χρόνια αποτελεί ιδιοκτησία της Ιεράς Μονής Ταφιού, όπως αναφέρεται στον Κώδικα αυτής [Γενικά Αρχεία του Κράτους – Αρχείο Νομού Κεφαλληνίας, τρεις (3) πράξεις του 1636, μία (1) πράξη του 1641, μία (1) πράξη του 1643] και εν συνεχεία στα Κτηματολόγια της Ιεράς Μονής Κηπουραίων, του 1935 και του 1951, τα οποία σώζονται στη Μονή και αναφέρουν:

Κτηματολόγιο του 1935

1. Λάκκος Μαζοχώρτι, Οικία Ποιμεν 1 στρέμμα. Ελεύθερα.

2. Μαζοχώρτι Λάκκος, Αγρ. Ακαλ. 2000 στρέμματα. Ελεύθερα. Μετά μιας οικίας 2.

3. Λάκκος, Καλλιεργ. 15 στρέμματα. Ελεύθερα. Βλέπε εις τα επόμενα.

4. Καλογήρονε βουνό ή Πεζούλα, Καλλιεργ. 15 στρέμματα Ελεύθερα. Βλέπε εις τα επόμενα, Καλλιεργ. 3000 στρέμματα. Ελεύθερα. Βλέπε εις τα επόμενα.. 

Κτηματολόγιο του 1951

1. Μαντζοχόρτι Οικία στάνη μετά φρέατος ελαιόδενδρα 2

2. Ζωότοποι Καλογήρου Βουνό Πεζούλα. Ταφιός Κλαδά στρέμματα 1200.

Άλλη αδιάψευστη μαρτυρία είναι αυτή του ιστοριοδίφη της Κεφαλονιάς Ηλία Τσιτσέλη, όπως αναφέρεται στο έργο του «Κεφαλληνιακά Σύμμικτα», τόμος Β’.

Αλλά η σημαντικότερη μαρτυρία προέρχεται από τη ζώσα παράδοση. Όλοι οι κάτοικοι των χωριών της περιοχής γνωρίζουν και μαρτυρούν ότι η συγκεκριμένη έκταση ανήκει στο Μοναστήρι των Κηπουραίων. Επομένως, ερωτάται η Δ/νση Δασών, πού βασίζεται και περιγράφει την έκταση ως δημόσια; Όσον αφορά τον όρο «δασική», ερωτάται, επίσης, η Δ/νση Δασών, πώς είναι δυνατόν μια έκταση, στην οποία για αιώνες ασκείται κτηνοτροφική εκμετάλλευση, πρώτα από τους ιδιοκτήτες της και σήμερα από ενοικιαστές κτηνοτρόφους, να χαρακτηρίζεται δασική, όταν δεν υπάρχει ίχνος δάσους και ουδέποτε αναφέρθηκε ως τέτοια; (βλ. προαναφερθέντα Κτηματολόγια).

Βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να αναγκαζόμαστε να διεκδικούμε τις ιδιοκτησίες μας από ένα κράτος που, κατά παράβαση του άρθρου 1, παράγραφος 1 του Συντάγματος, αυθαιρετεί και χαρακτηρίζει εκτάσεις καλλιεργήσιμες ή έστω καλλιεργούμενες στο παρελθόν, ως δασικές και, το χειρότερο, δημόσιες. Τα βουνά στην Κεφαλονιά και ιδιαίτερα στην κτηματική περιφέρεια Καμηναράτων είναι γεμάτα με ξηρολιθικές κατασκευές (ξερολιθιές, πετροκαλύβες), οι οποίες πρόσφατα αναγνωρίστηκαν ως στοιχεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Οι παππούδες μας, που κατασκεύασαν αυτά τα έργα, δεν εργάστηκαν μέσα σε δάση. Εργάστηκαν στα χωράφια τους. Αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό από τους υπαλλήλους του Δημοσίου, που δίνουν πλέον την εντύπωση ότι δεν ξέρουν γιατί πράγμα μιλούν, ιδιαίτερα όταν νομοθετούν. Τα δάση μας, δημόσια ή ιδιωτικά (όπως συμβαίνει στα Ιόνια Νησιά σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα), απαιτούν προστασία.

Αλλά πρώτα πρέπει να είναι δάση. Όχι να βαφτίζονται ως τέτοια εκτάσεις, που για διάφορους λόγους έχουν παραμεληθεί από τους ιδιοκτήτες τους.

Κλείνοντας το παρόν, καλούμε το Ελληνικό Κράτος (τις τρεις Εξουσίες, Νομοθετική,Εκτελεστική και Δικαστική) να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων του λαού του (α) για προστασία της ιδιοκτησίας, (β) για εξάλειψη της αυθαιρεσίας και (γ) για την εφαρμογή του νόμου και, κυρίως, του Συντάγματος. Πραγματικά, είμαστε στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώνουμε ότι ενώ η κρατική αυθαιρεσία προχωρεί με ταχύτητες αστραπής, η εφαρμογή των νόμων και η αναστροφή των λαθών παραπέμπει σε κινήσεις χελώνας. Και με βάση αυτή τη διαπίστωση, αναρωτιόμαστε: Ποιο τελικά θα είναι το αποτέλεσμα στα Κηπούρια; Και γιατί για μια ακόμα φορά καταφέραμε να μετατρέψουμε μια ωφέλιμη και αναγκαία δραστηριότητα σε σημείο τριβής και πρόκλησης ισχυρών αντιδράσεων και να βάλουμε τους πολύπαθους κατοίκους μιας περιοχής, η οποία έχει ήδη υποστεί δεινά από τη φύση (σεισμοί του 2014 και ανολοκλήρωτα έργα αποκατάστασης των ζημιών), απέναντι;

Δεν θα ήταν προτιμότερο να υπάρχει κοινωνική συναίνεση;

πηγή Περιοδικό Κεφαλονίτικη Πρόοδος τεύχος 30