Σεβόμαστε τον εαυτό μας όταν σεβόμαστε τον γείτονά.

Ευαγγελία Βασιλάτου του Γιώργου

Νάμαι πάλι εδώ ύστερα από δεκαετίες –  αλλά με διαφορετική διάθεση, μάλλον στραβή.

Αιτία τούτου ο πολιτισμός μας. Και για να έρθω απ’ ευθείας στο θέμα όταν λέω «Πολιτισμός» αναφέρομαι συγκεκριμένα στο Νεκροταφείο μας. Το ξανάπα, όταν είμαστε μικρά παιδιά  ένα από τα παιχνίδια μας ήταν η επίσκεψη στο νεκροταφείο και η περιήγηση μας στα μνήματα. Μνήματα με ένα σταυρό ή τίποτα, εξαιρουμένων ελαχίστων που είχαν μια απλή περίφραξη από κάγκελα.  Είχαν όμως και αυτά όπως όλα την όψη της παραμέλησης. Όχι από ασέβεια και έλλειψη αγάπης σ’ αυτούς που είχαν χαθεί αλλά από έλλειψη χρόνου και φτώχειας. Ήταν άνθρωποι που κύριο μέλημά τους είχαν την επιβίωση και την φροντίδα της οικογένειας.

 

Οι καιροί άλλαξαν, ήρθαν καλύτερες μέρες η νοοτροπία μας άλλαξε, ο ανταγωνισμός ή και η άμιλλα θριάμβευσαν σε διαφόρους τομείς ακόμη και του Νεκροταφείου.  Απέκτησε και αυτό μια όψη ζηλευτή.

Πεντακάθαρα λευκά μάρμαρα, φωτογραφίες, λουλούδια ότι αρμόζει στους αγαπημένους μας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι εσώτερη ανάγκη δική μας προς αυτούς που χάθηκαν  για να τους νιώθουμε κοντά μας, ή αν είναι μία επίδειξη δύναμης και ανοησίας προς τον διπλανό μας.

Τολμώ να πώ, και ας με συγχωρήσουν μερικοί που μας βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι, αλλά μάλλον ισχύει το δεύτερο. Αλλιώς πως να εξηγήσω ότι ο πολιτισμός μας σταματά μόνο εκεί;  Τι εννοώ! Η επίτευξη αυτής της ομορφιάς απαιτεί συνεχή ομολογουμένως φροντίδα δηλαδή καθαρισμό με εκπληκτικά  απορρυπαντικά, βοτάνισμα, επισκευές, και φυσικά απόρριψη των υλικών καθαριότητας. Και δω είμαστε. Το κράτος μας στα όσα κατάφερε, κατάφερε όλως παραδόξως, να τοποθετήσει και κάδους αποκομιδής σκουπιδιών. Και αναρωτιέμαι: Είναι  τόσο δύσκολο  να ρίξουμε τα σκουπίδια μας στον κάδο; Και αν ο κάδος είναι γεμάτος να τα τοποθετήσουμε δίπλα ή ακόμη να τα πάρουμε μαζί μας για τον πλησιέστερο κάδο ή να τα κάψουμε;

Δύσκολο. Η απόρριψή τους εκρίθη ευκολότερη αν κάναμε μια, και τσίφ (τι γλώσσα θεέ μου που μας έδωσες) τσίφ λοιπόν και τα πετάμε από κάτω.

Ο Αποκάτω όμως χώρος αγαπητοί φίλοι, συγγενείς και χωριανοί είναι χωράφι με ελιές και ανήκει στην οικογένειά μου. Είναι ιδιωτικός χώρος και ως εκ τούτου απόλυτα σεβαστός. Δεν είναι Σκουπιδότοπος και δεν πρέπει να γίνει. Φτάνει που το κράτος  εν ονόματι του «καλού» του χωριού και των δημόσιων δρόμων  μας παίρνει μικρότερα ή μεγαλύτερα κομμάτια καταστρέφοντας το χώρο και μη αποκαθιστώντας τις ζημιές  ή αποζημιώνοντας τες όπως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις.  Εν γνώσει μας η όποια ζημιά  για το «καλό» του χωριού ή του δημόσιου δρόμου αλλά αυτό είναι άλλο θέμα ας μη θιγεί περισσότερο.  Όχι όμως να γίνει  και σκουπιδότοπος η όποια μικρή ή μεγάλη περιουσία μας. Ο σεβασμός ποτέ δεν έβλαψε.

Την Τελευταία φορά η αδελφή μου Πόπη μάζεψε έντεκα (11) σακούλες σκουπιδιών.

Θέλω να πιστεύω πως αυτή θαναι η τελευταία φορά. Δεν έχουμε το χρόνο ούτε τα χρήματα (ιδιαίτερα τώρα που καταποντιζόμαστε), να βάζουμε εργάτη, ή να κατασκευάσουμε φράκτη με επιγραφές– πως άλλωστε θα τολμούσαμε σε ξένη και δή Δημόσια περιουσία να κάνουμε κάτι τέτοιο;

Παρά την δυσαρέσκειά μας, μας είσθε το ίδιο αγαπητοί, αλλά ας ξαναγίνουμε λίγο σαν τους γονείς μας που ήταν ξεχωριστοί. Ας προσπαθήσουμε να μοιάσουμε σ’ αυτούς που εσέβοντο  και την γράνα του γείτονα.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση προς όλους – Ευαγγελία